Ons einddoel:
't Klein Huizeke in Merelbeke

Het wapen van Merelbeke

Fietsen door het Vlaamse land

We kiezen deze keer voor een fietsvakantie in Vlaanderen. Via internet vonden we een leuk adres in Merelbeke, net onder Gent, met een grappige naam; 't Klein Huizeke... Onderweg doen we eerst Turnhout aan voor een stadswandeling.

We gaan op weg naar Merelbeke...
De auto staat startklaar, met de fietsen achterop. De reis via A27 verloopt voorspoedig. Bij Ulvenhout verlaten we de snelweg: de rest voert via binnenwegen. In Turnhout parkeren we op het bovendek van de Hema, voor een noodzakelijke sanitaire stop. Nu we er toch zijn, wandelen we door een van de winkelstraten en drinken koffie met warm appelgebak... héél lekker!. We scoren bij de plaatselijke boekhandel ook nog twee knooppunten-fietskaarten: van de Leiestreek en Vlaanderen-Oost.

Tegen tegen betaling van één euro mag de auto het parkeerdek verlaten en gaan we naar Lier. Na enig zoeken vinden we er een plekje in de garage op de Grote Markt.

Stadswandeling Lier

Er komt net een bruidspaar uit het stadhuis: een ouwe Belgische snoeper die zo te zien een jong pralineke niet versmaadt. Even later zien we hen de Sint Germunduskerk ingaan, waar we zelf ook wat foto's schieten. Het is een mooi gebouw (nee, ik heb het niet over de bruid ;-((

We lopen nog een kort stukje door, waar we zien dat bier hier ook wordt gekend als Sterk water. Pas achteraf zal blijken dat hier ook nog een hele mooie Zimmermantoren staat, met een grandioos klokkenspel. We weten niet waar die staat, maar het zou de toren van het gemeentehuis kunnen zijn en die... staat in de steigers.

Het is even zoeken naar de route richting Gent, maar ook daar komen we uit. Bij Merelbeke aangekomen gaat het nog even mis: we hadden rechtdoor moeten rijden. Na een blik op het infobord echter, besloten we linksaf te slaan. Dan ga je naar Landskouter, zo ontdekten we, en dat is een flink eind te ver.

Terug dus, en dan gaat het wel goed. Tegen de klok van vijf zijn we bij 't Klein Huizeke. Een telefoontje met de eigenaar leert dat zij vergeten was te vertellen waar de sleutel  voor ons klaar ligt.

Kennismaking met 't Klein Huizeke

Bij de korte inspectieronde blijkt er geen toiletpapier te zijn. Juist dat had Loes thuis gelaten, omdat het wel op de inventarislijst vermeld stond. Dus: eerst maar weer in de auto en op zoek naar veegvelletjes. Dat lukt snel, want 'om de hoek', maar wel een kilometer verder, staat een supermarkt. We scoren meteen ook een paar lekkere kaasjes met toast en -uiteraard- twee soorten bier: het Ename abdijbier dubbel uit Oudenaerde en een Chimay trappist triple.

We brengen alle spullen binnen, richten hier en daar naar onze smaak in en zijn dan toe aan een drankje en een hapje. Tegen achten komt de eigenares om de financiën en andere zaken te regelen. Wij zitten dan nog net aan de bonenschotel, dus besluit ze later die avond terug te komen. Dat wordt over tienen, maar wij zijn nog wakker en kletsen even gezellig bij over de vakantiewoning, de omgeving en over Vlaanderen.

We zitten nog even gezellig na en gaan tegen twaalven pas onder zeil.

Het pannekens-manneke op het dorpsplein van Zwijnaaarde.

Op de fiets naar de railfeesten in Maldegem

Onze eerste fietsdag. Het doelvoor vandaag is tweeledig: allereerst gaan we naar de railfeesten in Maldegem en aansluitend rijden we door naar het Biermuseum in Ertvelde.

Het eerste stuk fietsen voert ons via de gisteren aangeschafte knooppuntenkaart. Daarvoor gaan we eerst over de Gaverensesteenweg naar het noorden van Merelbeke. Dan linksaf richting Zwijnaarde, doorrijden naar St. Denijs-Westrum en dan knooppunt 63 oppikken bij Afsnee. Voor we zover zijn, bekijken we eerst slot Zwijnaerde vanuit de verte: een mooi groot grasveld ervoor en een behoorlijk symetrisch gebouw. Loes heeft geen stofdoek bij zich, dus we besluiten door te rijden naar de markt.

Daar zien we dat het -vanavond- feest is. We leggen een 'potjes-en-pannekens-manneke' en een 'wekker-vrouwke' vast en gaan dan naar St. Denijs. Ook hier weer een paar flinke kuitenbijters: we moeten een spoorlijn over.  Even verderop staat een stel eenden-op-rij: kennelijk van leden van de 2cv-club uit België.

Na de rotonde gaan we linksaf opzoek naar knooppunt 67, als plotseling het bordje aangeeft: hier rechts. Dat blijkt de oude oprijlaan van kasteel Borlaat te zijn. Nou, ja... oprijlaan: het is een gravelpad van 20 centimeter, maar wel tussen twee rijen heel oude bomen. Aan het eind, bij het kasteel, eindigt het pad op z'n Belgisch: met een dikke stoeprand. Loes neemt een stukje video op en dan gaan we naar nummert 74: St. Martins Lathum. De omgeving is -heel anders dan we tot nu toe kennen- verrassend mooi en geregeld schieten we een klein pad in. Zo links en rechts van de route komen we zeker heel mooie optrekjes tegen.

Opnieuw een verrassend eind aan de weg: de Leie. Gelukkig hebben ze hier een -gratis, maar met dank van de veerman voor de vrijwillige bijdrage- voetveer tussen gelegd: het Baarlese Veer. Een alleraardigste veerbaas -hij was al op weg naar de andere kant, maar komt voor ons nog even terug- die en passant vertelt gisteren door een plezierboot aangevaren te zijn. Het bord 'Pas op: VEER' noch de vermeldingen op de waterkaarten zijn voor sommige schippers voldoende. Belangstellend informeert hij hoeveel kilometer we vandaag al geklopt hebben. Dat valt mee: pas 24, maar zijn mond valt open van verbazing als hij hoort dat we doorgaan naar Maldegem en dan vanmiddag verder naar Ertvelde, om zo weer naar Merelbeke terug te keren.

Ook nu worden we even verderop dwars door het land geleid, waarbij je de indruk krijgt in de groentetuin van de buurman te zijn beland.

Dat Belgen ook gevoel voor humor hebben, blijkt wel uit de aankondiging op het bord van een vervallen huis: hier houdt men Open Monumentendag.

Bij Merendree wijken we even van de route af: we zijn toe aan een kop koffie. Er staat een verleidelijk bordje, dat verwijst naar 't Aards Paradijs. Dat lijkt wel wat. De poort gaat om 12.30u open, dus we moeten nog zes minuutjes geduld hebben. Geen punt. Helaas blijkt het koffiedrinken voor de uitbaters wel een punt: men gaat hier aan tafel ''uitsluitend op basis van reservatie en dan volgens een volledig menu''. Waarvan akte. Even een plas plegen mag gelukkig wel, zodat de hoogste nood gelenigd is.

Heerlijke rabarbertaart bij Celeste

Schuin ertegenover zit Celeste: een koffie- en eethuis. We kiezen voor het terras en hebben als snel door dat het hier knus is en bij het Paradijs de kouwe kak zit. De taart van de week blijkt rabarbertaart te zijn. Céleste heeft hier erg haar best op gedaan: erg lekker, niet te zuur en niet te zoet: precies goed. We bestellen er een koffie en een warme chocomel bij. Even vrezen we dat Celeste dat laatste niet goed heeft begrepen: ze brengt (aggggrrrr !!) WARME MELK. Je moet er echter zelf de plak bijgeleverde chocola in laten smelten en dan heb je hetzelfde resultaat. Het smaakt natuurlijk wel puur natuur.

We rijden weer terug naar het laatste knooppunt en volgen de route richting Maldegem. We zijn nu van de knooppuntenkaart afgereden, dus we gaan verder met 'gewone wegwijzers'. Die vergeten de Vlamingen nog weleens te plaatsen, zoals we even later weer aan den lijve ondervinden. Gelukkig maait er iemand gras en zij bevestigt ons vermoeden: we zitten op de goede weg. Nog zo'n zes kilometer doorrijden. Bij een MacDonalds-stel vragen we de route naar de stoomtrein: 'Hier rechts, dan ziet ge het spoor, erover linksaf en ge ziet de staatsie.'' Prima, zo moeten we het hebben.

We dwalen rond in de historie van het Belgisch 'spoor- en tramwegwezen'  

Railfeesten

Het is inmiddels tegen drieën: we stallen de fietsen, kopen een 'perronkaartje' en gaan genieten van de stoomtijd van weleer. De laatste rit van de 'gewone dienst'' werd hier namelijk gereden op 26 februari 1959. Daarna is er gelukkig een stichting gevormd, zoals op zoveel plaatsen elders op de wereld, die zich het behoud van al dat moois -èn het rijdend houden ervan- ten doel stelt.

Er staan enkele prachtige locomotieven, die vandaag afwisselend treinen met liefhebbers heen en weer naar Eeklo brengen. Er is ook en minitrein, waarin vooral gezinnen met kinderen een plekje hebben bemachtigd om een korte rit over het smalspoor te maken.

In de grote loods staan kraampjes van vertegenwoordigers van verenigingen die het spoor- en tramwegwezen bevorderen, er is een modelspoorbaan, en er zijn enthousiastelingen die hun stoommachientjes hebben opgesteld. Hobbyisten laten zien met welke wagons en loc ze bezig zijn met een herstel- en opknapbeurt. Als we net een kwartiertje binnen zijn, barst een enorm onweer los. Dat is dus mazzel hebben: even niet op de fiets en lekker droog binnen in de loods. We vermaken ons hier best, want een van de voormalige goederenwagons is omgetoverd tot bioscoop: en dvd vertelt het verhaal van de stoom: hoe krijg je die en hoe zet je die krachten vervolgens om ten einde draaiende wielen te krijgen?

Als de bui na ruim een kwartier weer over is, kunnen wij het perron weer op om nog wat plaatjes te schieten. Voor ons vertrek, gaan we nog even naar het toilet. Ook dat is helemaal in oude stijl: de pisbakken ruiken nog net zo als ik me uit mijn jeugd herinner van het station Staatsspoor in Den Haag.

Onze fietstocht voert nu richting Adegem: een klein stukje terug via de weg waar we vandaan kwamen, maar gelukkig schieten we al snel de 'Oude Gentse weg' op; de auto's laten we lekker over de N-weg voortrazen. We komen in Eeklo: een leuk stadje met een mooi stadhuis. Op het marktplein brengt de plaatselijke harmonie enkele stukken ten gehore vanaf een -overdekte- oplegger. Het publiek laat het echter met dit vochtige weer afweten: als er 12 tot 15 man zit, is het veel.

Wij rijden door richting Zelzate en buigen dan al snel af naar Lembeke...

Genieten met mate in het Biermuseum

Biermuseum Ertvelde

Rond vijf uur vragen we in Ertvelde de weg naar het biermuseum. Een uit de hand gelopen hobby van het echtpaar Berenice en Emiel Dhaene. Hij toverde de kelder van hun huis om tot kroeg annex museumruimte, gevuld met honderden bierglazen en evenzovele bierflesjes van over heel de wereld. In de meeste zit nog het oorspronkelijke vocht. Een verzameling waar je U tegen zegt, keurig gerangschikt per land. Onderin enkele kasten staan ordners met veel gegevens over bier, biermerken en biergewoontes. Speciaal voor hem wordt een biertje gebrouwen, het 'Beremietje': een samentrekking van hun beider voornamen.

Ze hebben het er op tap en we laten het ons goed smaken, want het is inderdaad een lekker brouwsel. We raken aan de praat met vier Belgen, die na hun wekelijkse zondagwandeling bij Emiel opsteken om van het geestrijk vocht te genieten. Overigens beginnen ze plots spontaan mee te zingen met een nietszeggend liedje: 'Lief klein konijntje had een vliegje op zijn neus'. Kennelijk een hit bij de zuiderburen, want we zullen het de komende dagen nog vaak horen.

Tussendoor waag ik me nog even aan een Vedett, maar die haalt het bij lange niet bij een Beremietje. Daar sluit ik dus toch maar mee af en dan gaan we -op aanwijzing van de Belgen- op zoek naar het kanaal. Dat verloopt niet helemaal succesvol, maar we zien wel dat we parallel aan het kanaal rijden en in ieder geval is dit de goede kant op voor de richting Gent. Toch wijken we iets teveel af naar het westen, dus moeten we de hulp inroepen van een 'autochtoon' om de goeie weg terug te vinden. ''Even terug tot het roodlicht, dan rechtsaf, bij het volgend roodlicht linksaf en dan juist vóór het kanaal blijven: naar rechts en alsmaar volgen.'' Nu maar hopen dat het licht ook af en toe groen is. Dat lukt, maar weer komen we niet strak langs het kanaal. Er is dus nog een nieuwe hulppoging nodig: ''Doorrijden tot u het tramspoor ziet en dat blijven volgen, dan bereikt u vanzelf het centrum van Gent.''

De tramlijn vinden we, het volgen gaat ook -hoewel wij veel meer hobbelen op de kinderhoofdjes dan de tram ooit zal doen op zijn rails- maar dan volgt De Lijn kennelijk toch een andere route: het centrum bereiken we niet. Na enige kaartstudie besluiten we onder het spoor door te gaan -we zijn nu bij het station- en dan de route van vanochtend terug op te pakken. Via St. Denijs-Westrum, naar Zwijnaarde en daar en hap eten.

Uit eten in 'De Zwarte Fles'

Dat gaat prima en rond half negen zitten we aan tafel bij De Zwarte Fles. Een niet al te groot restaurant, hoewel ze nog een -nu afgesloten- verdiep hebben en een zeer groot overdekt terras. Bovendien is er en afdeling 'palingrestaurant', maar daar is geen kip te bekennen (laat staan een aal). De kaart zit goed in elkaar: gedegen gerechten tegen een schappelijke prijs. Aan een karaf water doen ze helaas niet: dat wordt een fles plat water. Loes krijgt een fles huiswijn -die ze erg lekker vindt- twee glazen is een halve fles, vier een hele, kijk maar wat u drinkt. Ik neem het bier van de maand: Adriaan Brouwer, maar dat valt me wat tegen. Te weinig vol van smaak. Daarna ga ik dus over op Leffe. De Griekse salade bevalt Loes ook best en ik geniet van een stevige homp steak Provençale -helaas met iets teveel tomatensaus.

Het laatste stukje terugweg begint met de klim over het spoorviaduct, maar dan kunnen we gewoon lekker doorfietsen. Het is net over tienen als we de sleutel in de voordeur steken; we hebben er 110 kilometer opzitten.