.
zondag 15 mei rust- en wandeldag
gelopen:
een half uur
van de camping naar de |
We hebben op basis van de weersverwachting het programma een beetje aangepast, maar ook de directe omgeving nodigt niet direct uit tot fietsen. Het ziet er erg heuvelachtig uit en dat lukt misschien nog wel met mountainbikes, maar niet voor de gewone fiets. Bovendien: er komt in de ochtend regen en daarna wordt het beter. Zeggen ze... Ook in Duitsland kunnen ze het weer niet echt voorspellen, zoals zal blijken. In de ochtend lijkt het wel aardig: zonnetje, maar dun windje. |
|
||
Loes zit nog even buiten, maar heeft het zodra de zon weg is behoorlijk fris. Ik zit binnen, werkend aan het verslag, maar ook daar is het -met de open schuifdeur- fris. De warmte en gezelligheid komen eerst van de 'Vroege Vogels' en daarna van Anne, met haar 'Egmond binnen', de twee favoriete radio-programma's voor de zondagochtend. |
|
Na de lunch willen we op stap: de eigenaresse van de camping heeft even snel een kaartje uitgetekend, zodat we 'via de berg' een rondje om kunnen en dan uitkomen bij de beren- en vossenopvang. Verwaarloosde dieren van deze twee soorten leven daar vreedzaam samen en krijgen er een nieuwe kans. Net als ik de jas aan heb en de schoenen klaarstaan, begint het te regenen. Terug dus de Heppiebuzz in. Dan maar de bui afwachten. |
||
|
Na drie kwartier -en twee kleinere buitjes- besluiten we alsnog op stap te gaan. We volgen de route over de camping naar de grill-hut. Die denken we al snel te hebben gevonden, maar dat blijkt hem niet te zijn,.. we zoeken wat, vinden dan toch een pad en moeten flink klimmen... Volgens een paar bordjes onderweg leidt dit naar de Hölle, maar wij hebben geen idee wat dit is en waar het ligt. Na een ruime 20 minuten zien we links -wij dachten dat dit dan de T-splitsing voorbij de hut moest zijn- iets dat wellicht op een grill-hut lijkt. Inderdaad: dit is 'm! Achter ons neemt het gerommel steeds meer toe en de lucht trekt helemaal donker dicht. Loes wil al vijf minuten terug -ze heeft het niet zo op onweer in een bos- maar volgens mij staan de koeien, die hier grazen, nog niet in de onweerstand: kont naar de wind. Dus lopen we nog een stukje door, op zoek naar die T-splitsing. We zien iets dat erop lijkt, gaan -zoals ook het kaartje zegt- linksaf, maar twijfelen. Dan vallen de eerste druppels... |
|||
In looppas snijden we de hoek af: het is nog maar 60 meter terug naar de overdekte zitgelegenheid naast de hut. Die bereiken we dus al snel en inderdaad: de koeien staan nu met de kont naar het naderend onheil gekeerd. Wij zitten droog en kunnen nu precies zien hoe het weer zich ontwikkeld. In ieder geval flitst het af en toe en de klappen komen er direct achteraan: wee zitten er middenin. De stemming wordt melig: we vragen aan elkaar of we een bratwurst of een hamburger willen bestellen en ik geef aan er wel een Alpirsbach Klosterbrau bij te willen. Loes gaat voor een Dornfelder. We opperen -om droog thuis te komen- een van de klaptafels omgekeerd boven ons hoofd te houden en dan de berg weer af te dalen. Na een half uur zien we het boven de berg waar het onweer begon, nu weer opklaren. Vanuit het dal zie je de mist- en wolkenslierten weer opkomen en de vogels beginnen weer te fluiten. Het einde nadert... |
||||
|
Na nog tien minuutjes wachten, besluiten we de terugtocht te aanvaarden. Het is droog. Dalen gaat altijd sneller, dus we hebben nu nog maar eenderde van de tijd nodig -bovendien lopen we het laatste stukje ander- en zijn na tien minuten weer op de camping. Gauw de warme camper in, want het voelt wel kil aan. De rest van de middag en avond blijven wisselend. Zo denk je weer in de zon te kunnen zitten, zo begint het weer flink te regenen. Voor de natuur een zegen, want ook hier hebben ze in de afgelopen zes weken slechts drie keer een regenbuitje gehad, zo vertelde de eigenaar van de Alisehof. |
|
||