dag 12

maandag 22-12

met de bus naar Tulum: de Maya-site aan zee

Het reisschema gunt ons geen uitslaapdagje: om tien voor half acht 's morgens (!)moeten we in de boot zitten, ontbeten en wel, terug naar Belize City. Daar krijgen we voor het eerst lokale bussen, die ons, met een aantal overstappen- in ongeveer acht uur naar Tulum moeten brengen. Het eerste traject gaat tot Chetumal.

Busje komt zo... want deze is kapot

We moeten allereerst wachten op de bus die ons naar het busstation brengt. Dat op zich is al een probleem, want de chauffeur weet de weg niet, hij kan niet keren en rijdt dus maar een extra blokje om, zodat hij toch op het gewenste punt komt. Gelukkig geeft zijn bijrijder goede aanwijzingen, maar we zijn wel vijf minuten te laat voor de bus naar Mexico. Gelukkig: die staat er nog.

De bagage gaat onderin, wij bovenin, de bus in z'n achteruit en dan... istie kapot.....!! Vooruit lukt niet meer, en dat is toch wel de bedoeling volgens de dienstregeling. Dus: alles eruit en wachten op een exemplaar dat wel met z'n neus vooruit kan tuffen. Die komt gelukkig binnen tien minuten en ach.. wat stellen die nu voor op zo'n lange reis? Bovendien: deze heeft zelfs een werkende airco en dat had die andere ook niet.

Al met al zijn we wel anderhalf uur te laat vertrokken. En dan gaat weer de wet van Murphy gelden. Na vijf kwartier rijden wil er nog veertig man mee, terwijl de bus al vol zit. Geen probleem: het gangpad wordt volgezet en iedereen wordt geacht door te schuiven met drie personen -liefst vier- op een bank voor twee. Slechts een man of acht blijft achter. Toch zet hij er blijkbaar flink de gang in: we hebben niet het idee dat we op het rittenschema veel verliezen.

Onderweg gaan we ook nog eens vrolijk in z'n achteruit, als blijkt dat de chauffeur een groepje passagiers in eerste instantie gewoon voorbijrijdt. Stapt u maar in: er gaan veel makke passagiers in een bus.

Dan zetten we een horde volk af bij de plaatselijke markt, terwijl we volgens de dienstregeling éérst naar het busstation hadden gemoeten. Het gevolg laat zich raden: we missen de overstap. Bovendien blijkt dat in zo'n geval je kaartje gewoon vervallen is: je kunt dus niet zomaar met de volgende bus mee. Dus kost het Rob Reisleider veel moeite om een andere bus te boeken. Half geld terug, ´s avonds om zes uur nieuwe verbinding naar Tulum.

We hebben nu dus een dilemma: wat gaan we doen van drie tot zes in Chetumal?
Rob is creatief: hij chartert een paar taxi's en we vertrekken naar het strand, niet slecht dus... Kleedhokjes zijn hier niet, dus kleden we ons midden op het strand om/uit, tot volle verbazing van wat bezoekers van een restaurant dat direct aan het strand ligt. Het badderen blijkt niet echt een succes: er liggen grote, ruwe zakken waar je overheen moet om in het water te komen en diverse groepsgenoten schaven hun ledematen eraan open.

Volgens Rob is het tijd voor een briefing: de nachtbus op kerstavond van Merida naar Palenque gaat ook al niet, juist vanwege die kerst. Dus: alternatief met de bus vroeg in de avond naar Campèche en daar een extra hotelovernachting. Maar zover zijn we nog niet.

Niet toegeven, gewoon afgesproken bedrag geven

We hebben nog wat tijd om met enkele locals volleybal te spelen en daarna zetten we ons aan de drank. Het is tijd voor een diner, maar dat moeten we dus wel supersnel naar binnen werken.

Er is nog wel even een probleem om ook een derde taxi te krijgen die ons terug wil brengen -ze vragen meer geld dan de standaard 25 pesos- maar wij besluiten op Robs advies in te stappen. Bij het uitstappen is het een kwestie van gewoon het vaste bedrag in de chauffeurshand stoppen en dan naar het busstation lopen. Dat lukt, hoewel we achter ons flink wat gescheld horen. gelukkig verstaan we dat toch niet.

Als we bij het busstation aankomen, blijkt hoe precies de Mexicanen kunnen zijn. Je mag hier geen stap op de verkeerde plek zetten. Rick, Gaby en Thijm zitten op een soort verhoogde stoeprand: dat mag dus niet. Er komt meteen een mannetje aanlopen dat hen corrigeert. Terug naar de groep!
Tegen zessen komt de bus en ook de bagage die we hier in depot hadden gezet. We stappen in en dan begint een 'verfrissende' rit. Deze bus heeft namelijk ook airco. De chauffeur is bang dat we daaraan twijfelen, dus staat hij op z'n hoogste stand. Koud dus.

De lichten gaan uit en we worden getrakteerd op een of andere gewelddadige film. Slaap hebben we niet meer, dus je ogen dicht is ook geen optie. De rest van deze dagreis gaat voorspoedig, hoewel we flink wat kilometers moeten draaien om Tulum te halen. We overnachten hier in hotel Maya. Veel zien we daar niet van: het is al laat als we er aankomen en morgen weer vroeg uit de veren.

dag 13

dinsdag 23-12

van Tulum naar Merida, via Chitzen Itza.

We mogen niet al teveel tijd verliezen, omdat morgen de nachtbus uitvalt. We gaan vroeg ontbijten: niet aan een hoteltafel maar aan het strand!! Kun je je haast niet voorstellen. Om kwart over zeven (het was toch vakantie??) zitten we klaar onder het afdakje, alleen: de tent was dicht. Gelukkig waren ze deze ochtend vroeg: normaal pas om acht uur open (zo hoorden we van een Hollands stel) maar vijf over half acht ging de deur al van het slot. Schrokken ze zich een sombrero dat er al acht Hollanders op hun terras zaten... 

Prachtige Maya-site in Tulum  

We kunnen van hieruit lopen naar de site. Deze blijkt een hele mooie: het is de enige die aan zee ligt en dat maakt hem weer totaal anders dan vorige sites. We zijn dan ook nog zeker niet 'site-moe'.

Vlak voor we de bus ingaan, zien we een Mayagroep bezig met ''pelote" het vermaarde balspel. Knap hoe zie die rubber bal met hun heupen een heel gerichte zwieper geven. Duidelijk ook een spel dat veel behendigheid en uithoudingsvermogen vraagt.

Er staat ook nog een Mayaan met een grote verentooi, die best bereid om met de verschillende toeristen -zoals Loes- op de foto te gaan.

Zeker ook imposant: Chitzen-Itza

We reizen kort voor de middag door naar alweer een volgende site: wellicht de meest markante in Chitzen-Itza. Deze staat bekend om zijn heel hoge piramide die Loes heeft bedwongen en waarvan ik opnames heb gemaakt. Met de toeristenbus een voorspoedig verlopen reis; aankomst tegen twee uur. Toen naar de Maya-site (goh, leuk: tempels en ruïnes) maar hier toch weer heel anders.

Natuurlijk beklimmen we eerst 'El Castillo'. Via de zeer steile trap met 91 treden (?) bereiken we de top en hebben een goed overzicht over het oerwoud en de her en der verspreide ruïnes. Vervolgens lopen we naar het noordelijke deel van het nationale park waar de Cenote Sagrado ligt.

Via het pelotaveld, de groep van de Duizend Zuilen en de Tempel der Krijgers lopen we dwars door het woud naar de zuidelijke gebouwengroep en passeren onderweg de open Cenote Xtoloc. Na een bezoek aan onder andere het Observatorium lopen we terug naar het bezoekerscentrum, waar we wat eten en drinken, gelukkig in de schaduw want het is heet.

De Maya-nederzetting Chitzen itza werd rond 400 na Christus gesticht. Zoals we ook bij andere sites hebben gezien, werd ook deze plotseling verlaten, zo'n 850 jaar later. Pas rond 1841 is de site- geheel overwoekerd door de jungle- teruggevonden. De weg van het visitorcenter voert naar het centrale terrein met daarop de 24 meter hoge Tempel van Kukulcán. Deze 'piramide', ook wel El Castillo genaamd, heeft 91 traptreden aan alle vier de zijden en dat zijn samen met het platform aan de top 365 treden, één voor elke dag van het jaar. Vanaf de top heeft men een goed overzicht over de groep van de Duizend Zuilen en de Tempel der Krijgers waarop een beeld van Chac in 'offerhouding' staat.

Tocht door het oerwoud naar beneden, langs een watervalletje, want een dag later kregen we de echte ;-)) Evengoed klapt het water spectaculair omlaag.

Demonstratie van Pelota:

 het nationale balspel

Aan het begin van de avond bereiken we Merida, de hoofdstad van Yucatan. Hier is voor ons een kamer gereserveerd in hotel Aragón. De avond hebben we ook wat tijd om rustig het centrum in te wandelen, zodat we ons alvast voor morgen kunnen oriënteren: dan hebben we een 'vrije ochtend'.

Hotel Aragón in Merida is seervol gebouwd.

dag 14

woensdag 24-12

Ochtendbezoek aan het centrum van Merida.

Aan het eind van de middag rijden we door naar onze extra stop: in Campèche.

We gaan deze keer weer met een lijnbus verder: naar onze extra overnachting in Campèche. Rob heeft zijn ogen dicht gedaan en blijkt even later helemaal van de kaart. Wij niet: wij houden in de gaten waar we zijn en waar de lijndienst stopt. Dus beginnen we plots onrustig te worden als we volgens ons inderdaad de uitstaphalte hebben bereikt. Maar Rob is nog steeds in Morpheus armen. Net voor de chauffeur weer wil instappen om verder te rijden, maakt Léon Rob toch maar wakker en we blijken gelijk te hebben: ''Kom op, eruit!''.

 Nog net op tijd staan we buiten, toch nog maar even geholpen door de chauffeur die tenslotte ook al die bagage uit zijn ruim kwijt wil. Wederom dus een verbetering. We zullen het aanbevelen bij de organisatie van Blue Planet, hoewel we al hebben gehoord dat ze volgend jaar opgaan in een groter geheel.

Het is voor ons een beetje rare tijd: het is tegen negen uur 's avonds en we zijn net aangekomen. Gezien het aantal uren dat we al op zijn, zijn we eigenlijk dik toe aan bed, maar willen toch ook nog even van de late avond genieten. Dat doen we bij een grote tent, waar ze een soort binnentuin hebben die -logisch- geheel in Mexicaanse stijl is ingericht. Prima, gezellig! Dit bevalt ons wel.

In het restaurant blijken we de enigen te zijn die nog een béétje kerstsfeer creëren.

Maar: we houden het netjes en verder We zijn tegen tienen echt uitgegeten, en dus gaan we toch nog maar even terug naar de hotelkamers, in afwachting van de nachtmis. Die begint volgens Rob precies middernacht, dus we hebben alle tijd. Even over half twaalf gaan we richting grote kerk, waar het nog opvallend stil is. Binnen brandt al wel licht. We wachten even tot de deuren open gaan en we naar binnen kunnen. Blijkbaar is er nog een dienst aan de gang, want even later horen we zingen. De wijzers naderen al aardig de hoogste stand en nog blijven de deuren hermetisch gesloten. We schieten een voorbijganger aan en vragen hem naar de juiste tijd van de nachtmis: "Die is om tien uur begonnen en bijna afgelopen." Ongelovig staren we hem aan, maar het blijkt echt zo te zijn. We hangen nog wat rond op het plein en dan gaat plotseling al het licht uit: aardedonker. Gelukkig duurt dat niet lang en dan gaan we dus maar echt te bed.

Campèche is vooral een kleurrijke stad, waarvan we door slechts een overnachting veel te weinig zien.

Links de kathedraal van Campèche en hierboven het stadhuis met zijn galerij. Beide gebouwen en hun omgeving tonen direct de typisch gemoedelijke, Mexicaanse sfeer.

dag 15

donderdag 25-12

Eerste Kerstdag
naar Palenque

Tijd om de kerstsfeer te proeven is er niet. Er blijkt bij het hotel -waarschijnlijk omdat we dit 'tussendoor' hebben geregeld -of misschien wel omdat het eerste kerstdag is- geen ontbijt inclusief te zijn. We stappen dus met lege magen in -gelukkig weer- een privébus. Als we niet al te lang onderweg zijn maken we een tussenstop, bij een soort chauffeurstent aan het water. We lopen er nog wat rond en zien de kreeften op het strandje aanspoelen. Grappig gezicht. Een van de kreeften ligt op de rug: we zetten hem (of is het een haar?) weer op de poten. Na een goede meter droog zand begint hij zich in te graven.

Palenque,  in één woord: indrukwekkend

Dan op naar Palenque, waar we vroeg in de middag arriveren. We zetten de bagage in het hotel - Canada Internacional- en gaan dan meteen door naar de site. Het pad naar de tempels toe is links en rechts 'bezaaid'' met vele verkopers die onder andere 'leren lappen' met Maya-voorstellingen aan de man willen brengen.  We weerstaan de voortdurende verkoop-aandrang, want we zijn al meteen onder de indruk van de Tempel van de Inscripties. Oorspronkelijk waren de ruïnes afgewerkt met geverfde pleisterkalk en gedecoreerd met beeldhouwwerk. Dit ging in zijn geheel verloren, toen de eerste ontdekker -Del Rio- een handige manier had bedacht om zich snel een weg door het geboomte te banen: hij stak het in de fik. Daartegen is de kalk echter niet bestand: de kale steen bleef over.

Je kunt proberen amechtig hijgend de steile, 20 meter hoge piramidetrap te beklimmen. Slimme toeristen lopen echter naar de achterkant: daar heb je een soort terrassen, waardoor je fluitend diezelfde hoogte bereikt.
De tempel dankt zijn naam aan de metershoge stenen platen, waarop meer dan 600 hiëroglyfen staan. Zij vormen een kroniek -zo werd in de jaren '60 ontdekt- van het vorstenhuis van Palenque: over voorvaderen, troonsopvolging, ceremonies en andere hoogtepunten uit het leven van de koningen.

We gaan naar de Templo de la Cruz: eigenlijk de 'gruppo de la Cruz' want er staan twee kleinere tempels voor. De grootste van de drie heeft de meest levendige reliëfs. Waarschijnlijk gaat het hier om de verbeelding van de machtsoverdracht van vorst Pacal aan zijn zoon Chan-Bahlum.

Voorbij de Grupo Nord voert een aardig wandelpad door het bos, langs  een waterval(letje) over een hangbrug. Het eindigt bij een klein museum, waarin archeologische vondsten zijn tentoongesteld. Zoals zovele toeristen gaan we hier niet naar binnen: we vinden het wel genoeg zo.
We gaan het busje weer in en terug naar het centrum.

In het hotel moeten we nog een en ander voorbereiden voor vanavond. Het is niet voor niets kerstavond: Annemiek heeft een Magic kerstboom mee: start met 15 centimeter en dan moet die vanavond een halve meter hoog zijn. Benieuwen wat dat wordt. Het slingert je hangt er al mooi rood in... vanavond de ster in top en glitters erop.

's Avonds getrakteerd op tequila door de hotel-eigenaar (mooi hotel trouwens, met een heus zwembad) en daarna in een Mexicaans restaurant allerlei kleine Mexicaanse hapjes gegeten. De saus bij het eerste nachootje vroeg om een hele fles blusbier (wisten wij veel: we hadden er een flinke schep op gedaan). We kregen champagne van de eigenaar en na afloop kwam ook hij met een fles tequila aanzetten. Daar ging een klein beetje limonade bij (half grapefruit), servetje op het glas: twee keer op tafel ermee stampen en dan in een teug achterover. Ik (Léon) was zo slim om daarna het glas ook met twee tikken op tafel terug te zetten: dat betekent dat niet de volgende in het gezelschap aan de beurt is maar je een tweede krijgt. Ach, zo leer je wat.