dinsdag 27 / woensdag 28

donderdag 29 / vrijdag 30

zaterdag 1 / zondag 2

maandag 3 / dinsdag4
woensdag 5 juli

Onderweg komen bij een startveld voor hanggliders en leggen we hun activiteiten -met respect voor hun moed- vast op foto en video. Ongetwijfeld zal het een geweldige ervaring zijn om zo zwevend de berg af te  gaan, getuige de joehOOOOOEEEEHH-kreten van enkele gliders. Diegenen die het nog niet helemaal goed in de vingers hebben -je hebt beide armen nodig om alle touwtjes te besturen- krijgen nog even de laatste aanwijzingen van een instructeur.

Een uurtje na de start hebben we ons doel bereikt en zoeken we een bankje in de schaduw. Er is er maar één van: de anderen zijn kennelijk bedoeld om ook onder het fourageren kleur te krijgen. We laten ons het onderweg gekochte knoflookbrood goed smaken en de thuis gesmeerde kuch met kaas gaat er eveneens goed in. Dat de schaduwtafel geliefd is, blijkt wel uit de vraag die we krijgen van een Frans stel, zojuist met de auto gearriveerd: of we hier de hele middag blijven? Ze zijn zeer gelukkig met ons negatieve antwoord: ze hebben de auto vol met barbecue-spullen. Naast de tafel zijn inderdaad de resten van een houtvuurtje zichtbaar en even later gaat pa houtjes sprokkelen en het kampvuurtje voorbereiden. Wij stappen weer op en wensen hen een genoeglijke middag, wat meteen het sein blijkt om de fik erin te steken.

Wij beginnen nu de afdaling: eerst weer een kleine drie kwartier terug naar de kabelbaan en dan besluiten ook Paul en Sandra met ons mee te dalen naar Monnetier/Mornex. Samantha heeft niets in te brengen: ze volgt gedwee. Dit is nog een hele tippel, maar wederom kunnen we genieten van de mooie natuur en dalen gaat vaak makkelijker dan stijgen. Hoewel... ook hier zitten hele listige stukken in en gaan we bijna -Sandra geheel- onderuit. Halverwege hebben we een schitterend uitzicht op de stad in de diepte en daar nemen we het er even van: een appeltje, wat drinken en mooie opnames.

Na ruim een uur bereiken we Monnetier-Eglise, een alleraardigst dorpje. Vanaf hier zou eventueel een bus moeten vertrekken richting Genève, maar een halteplaats kunnen we niet ontdekken. Gelukkig is dat niet echt nodig, want ook Paul blijkt nog genoeg energie te hebben om mee door te lopen. Dus gaan we richting Mornex en kiezen vanaf daar de route naar Chateau Etrembières. Er blijkt inderdaad een kasteel te staan, maar echt geweldig onderhouden/aantrekkelijk is het niet. Ook hier zou een bushalte moeten zijn -een keer per uur aansluiting naar de grens- maar we zien wederom niets wat erop lijkt. Gelukkig komt er nèt iemand aanrijden die we ernaar kunnen vragen, maar uit de uiterst verbaasde frons op zijn gezicht snappen we het al: weinig kans. Gelukkig weet hij wel hoe we moeten lopen: links de weg op, over de autosnelweg heen en dan kom je weer in Veyrier. Twee kilometer, maar dat blijkt met de Franse slag berekend: het zijn er ongeveer vier. En jawel: vijfhonderd meter vóór ons einddoel zien we de bushalte. We nemen niet eens de moeite om te kijken wanneer de bus gaat: we zijn nu bijna bij de douane en vlak daarachter staat de Zwitserse bus van lijn 8 die ons weer terug naar het Geneefse station brengt. Tramlijn 13 zorgt voor de laatste kilometer.

's Avonds genieten we nog weer heerlijk na van deze 'natuurdag', hoewel af en toe de rust wreed wordt verstoord door de fans van Portugal -in de wijk wonen veel Portugezen- dat Engeland door penalty's met 3-1 in de kwartfinale EK heeft verslagen.

De stoomtrein van Blonay naar Chamby is twee jaar na het opheffen van de reguliere personendienst (1986) door vrijwilligers voortgezet als toeristische attractie.

De vakantie -sorry, het familiebezoek- begint al aardig te vorderen. Om te laten zien dat we al aardig op stoom komen, gaan we vandaag met z'n tweeën een ritje met de stoomtrein maken. Daarvoor moeten we eerst met de 'gewone' trein van Genève naar Vevey, dan overstappen naar Blonay en daar vertrekt de stoomtrein (zie www.blonay-chamby.ch). We staan voor zondagse begrippen vroeg op, lopen naar het station, en vragen bij het loket twee retour. We schrikken van de prijs: 118,40 zwfr. Na enig overleg, terugrekenen naar euro's met het besef dat we zo'n 60 kilometer mogen reizen voor dat bedrag, besluiten we dat € 35 per persoon toch redelijk is: we gaan!
Vanaf spoor 6 vertrekt exact 09.36u (ze maken niet voor niets Zwitserse uurwerken) de trein richting Lausanne. Het eerste traject voert langs het meer, dan weer dichterbij, dan weer verderaf. Alleen jammer dat het heel heiig is, zodat de bergen aan de overzijde vaak niet meer dan grijze schimmen zijn.

In Lausanne zijn we al iets aan de late kant en bovendien wordt er op overstappende reizigers gewacht (zo te zien gaat er ook een hele groep padvinders mee, die allemaal naar achteren worden gestuurd). We hebben bij Vevey maar zes minuten overstap en die zijn dus nu weg. Gelukkig zet de machinist er wel de sokken in, want bij aankomst is er één minuut gewonnen. Hellingbaan af, tunnel door, trap op.... en jawel: we hebben het gehaald! We reizen nu met de 'Pleiade', een hypermoderne tweebak. Direct na vertrek beginnen we flink te stijgen en dat gaat eigenlijk zo door tot aan Blonay, waar we na een kwartiertje kunnen uitstappen. Dat doet ook een grote groep kinderen met hun begeleiders: die gaan mee met de 'Train des Etoiles', die je 'naar de sterren voert. Deze trein met tandradaandrijving stijgt van 630 naar 1360 meter -tot het skigebied les Pleiades- en heeft een extra aanhangwagen voor 'mountainscooters': een soort veredelde step met grote wielen en superdikke banden waarmee ze vervolgens van de berg -over de gewone weg- naar beneden kunnen suizen.

Wij gaan ook omhoog, maar dan met de 'train à vapeur'. Die staat al klaar en de kaartjes zijn snel gekocht. Nog geen vijf minuten later klinkt de vertrekbel -een mooi sonoor geluid- maar dan komen er nog enkele liefhebbers vanaf de parkeerplaats aanrennen. Die mogen ook nog mee en nadat de chef met zijn spiegelei het sein 'veilig' heeft gegeven, zet de loc zich puffend in beweging. heerlijk !!  Met een gestaag vaartje gaan we lekker tsjoekend bergopwaarts en passeren ook nog wat kleine  stationnetjes -zeg maar: halteplaatsen- onderweg. De Zwitserse koeien die op een weitje pal naast het station staan, zijn duidelijk aan dit evenement gewend: ze grazen rustig verder. Na bijna twintig minuten komen we aan in station Chamby. Daar wachten we een minuutje tot alle wissels en seinen weer staan zoals ze horen, want hier maken we kop om even later het aftakkend spoor naar de loods op te stomen. Hier is het eindpunt en tevens het museum.

Vooraf wisten we natuurlijk niet wat we ons ervan moesten voorstellen, maar ze hebben hier een hele mooie en best uitgebreide collectie oud materieel. We nemen dan ook driftig foto's en ik geniet met volle teugen van deze nostalgische werkelijkheid: locomotieven, wagons voor personen en postvervoer, elektrische locs, allerlei borden die met het spoor te maken hebben en natuurlijk het stoomloc-depot. In een van de oudere goederenwagons staat een monitor waarop een dvd wordt vertoond van het sneeuwvrij maken van Zwitserse spoorbanen. Een van de rijtuigen die daarvoor wordt gebruikt, staat eveneens in het museum.

In de grote loods staan veel locomotieven en wagons opgesteld. Vrijwilligers maken er weer wat moois van.

Dat waren nogeens tijden: houten banken voor echt Spartaans vervoer.

.

In de grote loods staan veel locomotieven en wagons opgesteld. Vrijwilligers maken er weer wat moois van.

We brengen nog even een bezoekje aan de treinshop, maar daar vinden we voornamelijk kinderspeelgoed op treingebied, kitschbordjes, t-shirts zonder leuke voorstelling en boeken en video's over allerlei soorten treinen en treinreizen, tot zelfs een tramreis door België aan toe. We kopen dus maar niets als souvenir. Overigens jammer dat je nergens informatie vindt over de lijn Blonay-Chamby, anders dan het foldertje dat we bij het instappen kregen uitgereikt. Er hangen wel collagekartons met foto's van gebeurtenissen in de loop der jaren, maar het is niet overzichtelijk bijeen gebracht.
We eten op een van de perronbankjes ons broodje en gaan dan -nu getrokken door een andere locomotief- op weg terug naar Blonay. Dit gaat bergafwaarts beduidend snelle -bovendien neemt de trein direct na de splitsing de route naar dit dorp en doet dus niet opnieuw Chamby aan. Ook nu gaat alles voorspoedig en hebben we in Blonay een prima aansluiting op de Pleyade.

In Vevey stappen we niet meteen over: we hebben een wat eerdere aansluiting genomen en nu dus tijd genoeg om dit stadje te bezoeken. Daar krijgen we zeker geen spijt van. Alles bij elkaar dwalen we er bijna twee uur rond en genieten van de mooie oude gebouwen, de pittoreske straatjes en natuurlijk ook hier de vele fraaie uithangborden. We lopen eerst door een van de winkelstraten, slaan dan rechtsaf naar de boulevard en genieten hier van de lommerrijke laan met daarnaast een gras/bloemenstrook. Halverwege staat een beeld van Charly Chaplin, hoewel we geen idee hebben wat hij met dit stadje te maken heeft. Het cafeetje waar we even later een biertje nemen, heet ook 'Charly's'. Op het plein waar we vervolgens naar toe open staat een schitterend oude caroussel, die we uitgebreid bewonderen.