In mei en juni 2008 trekken we voor het eerst met onze Heppiebuzz door La douce France.

We starten via België - Luxemburg.

De eerste grote camperreis:
twee maanden Frankrijk !

De route staat vooraf niet vast: een unicum voor ons! Eerst naar de oost-kant, dan de Pyreneeën en de rest zien we wel. 

De verkeersdrukte op de A27 valt mee. Vanmorgen vroeg stond er zelfs maar één file, dankzij de mei-vakantie. Echter: er zijn flink wat mensen die vandaag hebben uitgekozen om terug te komen, en er zijn er ook die nu vertrekken voor een kort pinksterweekend. Dat blijkt als we de A2 opdraaien: daar schuiven we aan bij een langzaam rijdende meute. Dat geeft wat tijd om te praten en zo stellen we plotseling samen vast dat we de fietsendrager voor het laatst hebben gebruikt op de Zafira. Dat wil zeggen: verkeerde kentekenplaat. De reserveplaat ligt ook niet meer in de bus, dankzij de verbouwing. Er is dus maar één oplossing: terug. Dan kunnen we meteen de twee ventilatieroosters meenemen die 's nachts in de portierramen kunnen worden gezet. Na een uur doen we een tweede poging: het is nog steeds even druk op de A2.

We schaffen wat spullen aan voor onze camperreis

We redden het om deze keer verder te komen dan Everdingen, maar het gaat niet vlot. Ondanks het eerste wat langzame stuk -we hebben alternatieven bekeken, maar dat schiet ook niet op- vorderen we gestaag. Zo bereiken we tegen half vier Schijndel, waar we bij De Wit nog even naar binnen gaan om wat onderdelen voor de camper en het kamperen aan te schaffen. We vragen er tevens een oplossing voor de gaslucht die we ruiken bij een van de flessen. Het blijkt dat het -uitgedroogde- rubbertje bij het vullen niet is vervangen. We krijgen gratis een nieuwe en nemen nog wat kastscharniertjes mee Ook gaat er een paar meter 'kastdeurstrip'' in het mandje en een passende vuilwaterslang: we hebben nu alleen de afvoerdop op de tank, maar we schatten in dat we niet altijd boven een put kunnen staan. We gaan zelfs nog even kijken naar een tafel. Ze hebben wel een model met 'oprolblad', maar dat staat erg wiebelig op zijn poten, dus we doen het maar met wat we hebben.

We melden ons op camping Heelderpeel

Welgemoed beginnen we aan het laatste stukje voor deze dag: binnendoor via St. Oedenrode en Helmond naar Weert. daar begint het laatste stukje, dat ons naar  het Limburgse Heel brengt. We zijn dus zogezegd een Heel eind gekomen, of voor de pessimisten: nog niet zo Heel ver ;-))

Het kantoor is al gesloten, maar we kunnen de beheerder mobiel bellen. Die komt even later in zijn autootje aantuffen en neemt ons en twee net gearriveerde Duitse stellen mee naar veld vier. Daar kunnen we een plekje uitzoeken. Dit is een groot veld in een u-vorm, waar als afscheiding een haag op staat. Electra bij elke plek en water bij het sanitairgebouw dat aan de haag grenst.

We vertrekken op vrijdag 9 mei

gereden 182 km

Na een week met extra veel drukte en dus uitstel van ons oorspronkelijke plan -vertrek op 1 mei- gaan we vrijdag tegen de klok van twaalven dan echt op pad.

Zoals gezegd: we zien wel waar we terechtkomen......

Sandra, Samantha en Angela zwaaien ons uit, nadat we eerder die ochtend ook onze buren Cees & Rina al even hebben gedag gezegd.

Meer weten over Frankrijk?
Klik op onderstaande link:

Frankrijk vakantieland

Camping 'Heelderpeel' rekent 25 euro voor een overnachting, maar minus de korting en dan weer gecompleteerd met 'parklasten' komen we uit op € 20,65

Ons bevalt dit prima: een goede plek en.... de vakantie is eindelijk begonnen! We toasten op een goede vakantie en gaan dan het eten bereiden. Rondom ons is allerlei bedrijvigheid: kinderen en vaders die met ballen in de weer zijn, een stel dat aan de afwas gaat en een jonge hond die er maar niet genoeg van kan krijgen om heen en weer te rennen en op zijn rug te rollen, voor zover zijn lijn dat toelaat..

Koken in de camper: het gaat, maar met moeite...

Loes probeert het gasstel uit: dat vraagt geduld, omdat het allemaal erg lang ongebruikt is, denken we.. Aan de andere kant nemen we aan dat ook dit onderdeel voor aflevering is getest, maar ons lukt het slechts om de achterste pit aan te krijgen. We kunnen ons dan ook niet voorstellen dat ze er bij Rietveld wel leven in hebben gekregen. Nu kan ik wel besluiten dan het hele gasstel maar los te halen en proberen het dan aan de praat te krijgen, maar ik ben bang dat dan wellicht ook de nu werkende pit het niet doet. Zuinig koken, dus...

De maaltijd smaakt zoals altijd voortreffelijk. Daarna wast Loes af, probeer ik opnieuw leven in de boiler te krijgen -ook die doet het niet- en na de koffie -dat apparaat werkt gelukkig wel- lopen we nog een rondje over het terrein, dat behoorlijk uitgebreid is. Het is hier een groot recreatiegebeid en dat is aan alle voorzieningen duidelijk te merken.

Heppie in de Heppiebuzz

Als we de buzz weer instappen en het klepje van de dinettebank uitzetten, om er een betere zit van te maken, blijkt een van de steunen te hoog te zijn gemonteerd. Gelukkig hebben we gereedschap mee en -met wat extra zweten door een lastig bereikbare plek- wordt de fout hersteld. ook Loes heeft het warm, dus we zetten de zomerventilatie van de boiler aan: die gebruikt geen gas dus binnen een half uur voelen we de temperatuur dalen. Bovendien: we zie het ook op het binnen-thermometertje: een halve graad minder (maar nog altijd 20.5º).

Zo tegen half twaalf bouwen we voor het eerst onze dinette om tot bed: het begin van de eerste nacht in de Heppiebuzz. Wij voelen ons Heppie.

Zaterdag 10 mei        gereden 222 km

Het af te leggen traject voert vandaag:
van Heel naar het Belgische Diekirch.

Het hanengekraai hebben we gemist: bij ons gaan de luiken om half negen open. De douches zijn om de hoek van het veld, dus dat gaat prima. Na het ontbijt hebben we best snel ingepakt en we gaan naar de receptie om de rest van de papieren in te vullen (daar wilde de beheerder gisteren niet teveel tijd aan spenderen).

Helaas voor ons rekenen ze de periode van Koninginnedag tot en met hemelvaart tot de uitzonderingen in het voorseizoen: we betalen de normale prijs (25 euro) minus een Acsi-korting (dat dan nog wel) en komen zo op € 20,65.

We volgen de route via Echt, Susteren en Sittard en slaan alvast bier in en tanken de bus weer vol. We gaan door naar Gulpen, waar we in de schaduw van een boom op een bouwplaats de lunch genieten. Even doorrijden en we komen terecht in Valkenburg, waarna we doorsteken richting Schin op Geul en dan bij Wittem de eerste groengele toeristische route naar het zuiden te nemen. We steken rechtdoor via de Ardennen naar het zuiden, langs Remouchamps in de richting Clervaux.  Ook dit is een heel mooie route en langzaam begint het vakantiegevoel een beetje te komen.  

Tegen vijven zijn in Diekirch, waar we via de Acsi-gids camping Grit in het naastgelegen Ingeldorf hebben gevonden. We rijden het stadje door en zien links het riviertje de Sûre stromen, wat een foto waard is. We stoppen even, schieten een paar plaatjes en Loes pakt de video en we gaan terug naar de buzz. Nu zijn we niet zo heppie: Léon ziet dat de band rechts achter slap staat. Dat moet dus de reden zijn geweest waarom hij de laatste kilometers in de afdaling -bij 90 km/u af en toe slingerde!! Achteraf blijkt Loes zich te hebben afgevraagd of ik wellicht erg moe was ;-((

Maar ja: wat doen we er nu aan? Het is zaterdagmiddag vóór Pinksteren, tien over vijf, met vlak achter ons een Mercedes garage. Die blijken al van het lange weekend te genieten: geef ze ongelijk! We krijgen het advies naar het 100 meter verderop gelegen Aral-tankstation te rijden. Daar blijkt een Renault-dealer met garage naast te zitten. Maar ja, ook daar natuurlijk niemand te bekennen. Dan toch geprobeerd bij de Aral. Een behulpzame balie-medewerker neemt een banden-vulmiddel mee. De bus gaat leeg, de band wordt op spanning gebracht... ziet er goed uit. Maar dan controleert hij toch het ventiel -hoewel ik hem al had verteld dat daar lucht ontsnapt als je het aanraakt- en jawel: hij heeft succes: nu loopt de band in een paar minuten helemaal leeg.

Zijn collega wordt erbij gehaald en we besluiten de ANWB te bellen. De eerste keer krijgen we te horen dat ze niet bereikbaar zijn -laat een bericht achter- maar de tweede keer hebben we meer succes. De meneer aan de andere kant kijkt alles na... en komt tot de verbijsterende ontdekking dat we geen buitenland-service hebben. Onbegrijpelijk, want ik ben zeker weten al eerder een keer in Duitsland en ook eens in Antwerpen geholpen.

Maar goed, hij kan nu niets voor ons doen en we moeten maar naar de autoverzekering bellen. In overleg met de Aral-medewerker schakelen we een dichtbij gelegen garagebedrijf in. Die hebben echter pas over een uur tijd. De Aralist -we hebben niet eens zijn naam gevraagd- wil ons wel helpen: wellicht redden we het voor die tijd.

Dat gaat inderdaad helemaal goed komen. We krijgen ook nog even morele ondersteuning van een Belg, die meteen vertelt dat de krik en de kruissleutel onder de motorkop van de Renault zitten (ja, wel thuis aan gedacht, maar er nog niet aan toe gekomen om uit te zoeken waar ze zaten ;-(( Gelukkig zijn er behulpzame lieden op deze wereld.
De garagist heeft flinke materialen in huis om de zaak los te krijgen, want we vermoeden dat het sinds '92 allemaal niet meer los is geweest. Hoewel, de banden zullen geen 212.000 km hebben doorstaan?? Met een spuitje hier en een stevige trap met de voet daar redden we het om het wiel eronder uit te krijgen. Het reservewiel gaat erop, de fietsen weer op de standaard en tegen half zeven kunnen we hem hartelijk danken voor zijn inzet. Daar wil hij niets voor hebben -nou ja, drinkgeld dan- en zelfs het aangebodene vindt hij teveel. Geniet er maar van: wij zijn dolblij. De medewerkers van garage Bluhm worden afgebeld en wij gaan naar de camping.

We hebben de Acsi-gids er maar weer even bij gepakt en juist buiten Diekirch, in het dorp In ligt camping Gritt aan de oever van het riviertje de Süre. Nadat we ons hebben gemeld -men verstaat er Nederlands- kunnen we doorrijden naar het eind van het eerste straatje: daar zijn wat camperplaatsen onder de bomen. In het eerste stuk -van de tenten en hier en daar een caravan- staan ze echt hutje-mutje naast elkaar. Gelukkig bieden de camperplekken meer ruimte: die zijn net zo groot, maar één voertuig neemt nu eenmaal minder ruimte in dan een bungalowtent met auto.

Blij met de NKC

We komen terecht naast 'De Blauwe Engel': de camper van Ans en Jan Dielemans.... Dat zegt ons op dat moment natuurlijk niets, maar het blijken verwoede NKC-ers te zijn. Ze weten veel van camperen -doen dat al dertig jaar- en zijn graag bereid anderen in hun ervaringen te laten delen. Daar doen we ons voordeel mee, want Jan helpt meteen de boiler aan de praat te krijgen, legt uit dat het koelkastrooster te klein is en geeft technische info over onze banden. Ze adviseren bijvoorbeeld alle wielen te laten voorzien van stalen ventielen, zodat we niet de ellende van vandaag nogmaals krijgen.
We nemen alles gretig in ons op en stellen vast dat we in dit kwartier meer hebben geleerd dan in de voorafgaande vier maanden. DANK!

Door alle gedoe met het kapotte ventiel, is er geen puf meer om zelf te koken, dus op advies van onze buren laten we de kok uit het campingrestaurant zijn best doen. Eenvoudig: frietje met vlees en salade, maar het smaakt wel. Bovendien hebben ze er een Diekirch Grand Cru bij en daar was ik best aan toe. Als we terug zijn bij de camper wordt het al wat fris en gaan we naar binnen. De rest van de avond brengen we zoals gebruikelijk wat lezend door.
Overigens: als we een oordeel moeten geven over deze camping: leuk geprobeerd, kennelijk goed voor de goegemeente maar het is niet onze stijl.

Zondag 11 mei          gereden 160 km

We overbruggen vandaag de afstand:
van Diekirch naarAlzingen.

We hebben besloten niet tot dinsdag te wachten op een nieuw ventiel of eventueel twee nieuwe banden -dat laatste zit er namelijk dik in - dus we rijden een stukje verder Luxemburg in. De hemelsbrede afstand voor vandaag is niet zo groot, maar we gaan via het oostelijk gelegen Echternach naar een camperplaats in Schwebsange: niet zo heel ver van Luxemburg-stad. Daar willen we namelijk overmorgen naar toe.

Rond achten kraait de haan, maar dan zijn onze NKC-buren al weg. Na het dagelijks ritueel maken ook wij alles in orde voor vertrek. We rekenen af (..) en rijden even over tienen iets terug richting Diekirch. We volgen vandaag twee rivieren: de Sure oostwaarts en vervolgens de Moezel naar het zuiden.

De linkeroever van de Sure ligt bezaaid met langgerekte campings, waar alles echt tentje-aan-tentje naast elkaar staat. We passeren dorpjes als Moestrof en Reisdorf, waarna we bij Wallendorf de rivier overgaan: die kant staat geelgroen gemarkeerd.

Wandelen door het Müllerthal

Loes herinnert zich het Müllerthal als een mooie route, dus we gaan hier rechtsaf. Opvallend zijn hier de overhangende rotsen en we zijn meteen aan het klimmen en slingeren. Even voorbij de officiële parkeerplaats- die is aardig vol- zetten we de buzz op een wat brede inham aan de kant en gaan te voet verder. Een steile trap voert ons direct vele meters omhoog. Al snel zien we een uitzichtspunt, waar Loes met de video bijna recht naar benden filmt: de weg waar we zojuist reden. Ik bewaar een gepaste afstand en beperk me ertoe de filmende echtgenote op de foto te zetten.

In de rots waarop we staan, zit een grote spleet. Die is via een aantal in de rots uitgehouwen traptreden en twee stalen trappen toegankelijk gemaakt.

We moeten echter eerst even wachten tot de mensen die we binnen horen, boven zijn gekomen: hert is er supersmal. dan beginnen wij aan de afdaling, grotendeels in z'n achteruit omdat het erg steil is. passeren is ook absoluut geen optie, dus bij eventuele tegenliggers moet je creatieve oplossingen zoeken: buik inhouden, twee aan twee een beetje draaien en dan lukt het wel ;-)) Een hele ervaring!

Onderaan zijn we weer bij de weg, die we nu oversteken en daar in het redelijk vlakke bos nog wat plaatjes schieten en dan teruglopen naar de buzz.

We zetten weer koers naar Echternach, dat we even later al bereiken. We kunnen de buzz makkelijk parkeren (en ook nog eens in de schaduw). Hier lopen we naar het VVV om een stadswandeling op te halen.

Na de lunch gaan we verder richting Alzingen, maar dat doen we niet rechtstreeks. We blijven eerst nog langs de grens tussen Luxemburg en Duitsland slingeren, langs het riviertje..

We bereiken de camping voor de komende drie dagen: Bon Acceuil in Alzingen. Keurig verzorgd, ruime plaatsen en doordat het nog vroeg in het jaar is: absoluut nog niet druk.

Maandag 12 mei          gefietst 38 km (tweede pinksterdag)

De vlag mag uit: vandaag is het precies 62 jaar geleden dat ik ter wereld kwam. Dat mag gevierd, maar deze keer dus zonder kinderen, kleinkinderen en verdere familie.

We gaan naar Luxemburg-stad fietsen. Achterlangs de camping loopt een fietspad, dat volgens de beheerder naar het centrum voert. Wij op weg dus, maar dat blijkt wel een flink stuk om (we missen namelijk een bordje).

Gelukkig hebben we ook een kaart mee, dus als we eenmaal door hebben dat dit toch veel meer is dan de beloofde tien kilometer, kunnen we dankzij Falkplan de juiste richting naar het centrum bepalen. Daar zitten nog best pittige stukjes klimmen in -en dat breekt ons op, omdat we dit seizoen nog niet getraind zijn- maar we komen er! We zetten de fietsen in een straatje, tegenover de bakker waar we een stokbroodje halen. Kan die er mooi en oogje op houden ;-))

Het toeristenbureau -hier uiteraard ook op zondag open- geeft ons een plattegrond mee met meteen daarbij een rondwandeling. Gewoon, gratis. Kom daar in Holland maar eens om.

Enthousiast gaan we op pad en zijn al snel onder de indruk van de mooie route die we kunnen volgen. 

Op de fiets naar Luxemburg voor een stadsbezoek

een prachtige route, beloond met geweldige stad

Dinsdag 13 mei          gereden 111 km

De Heppiebuzz brengt ons vandaag:
van Alzingen weer terug naar Alzingen.

(op zoek naar banden)

We blijven nog een dagje op de camping in Alzingen. Vandaag gaan we echter wel proberen een ventiel voor de reserveband te regelen cq twee nieuwe banden te laten monteren. Bij de campingbeheerder vragen we advies. Zij sturen de gasten altijd naar Dudelange, waar we de Hela-market makkelijk moeten kunnen vinden. Op weg dus, binnendoor via ...

Het eerste stuk van de route gaat wel goed en we zijn redelijk snel in Dudelange. Maar dan ontstaat er een probleem: er is een omleiding. We worden volledig om het dorp heen geleid en redden het niet om op de juiste plek te komen.

Zoektocht naar de juiste camperband

Dan eerst maar even tanken: dat is in ieder geval mooi meegenomen, want je betaalt hier maar
€ 1,265 per liter. Dat zijn nog eens bedragen: Weliswaar gaat er 46 liter in, maar voor € 59,29 kunnen we er weer even tegen.

Drie keer vragen we de weg -een keer zelfs aan een gemeentewerker die doofstom lijkt ze zijn en niet verder komt dan gebaren- maar na een half uur hebben we dan toch het juiste bandencentrum gevonden. Nee, die maat hebben we niet op voorraad: gaat u maar naar .. Daar zit garage Goedert en wellicht maakt u daar meer kans. Het is even een stukje terug -via de snelweg- maar we slagen erin redelijk snel het bedrijf te vinden. Helaas: ook zij  blijken de juiste maat niet in voorraad te hebben. Geen nood: als u terugrijdt richting Luxemburg-stad: iets ten noorden daarvan in Dudelange, zit onze collega Goedert en ik zie op de computer dat zij de banden wel op voorraad hebben.

Dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan: waarschijnlijk missen we weer een afslag, gaan dwars door Luxemburg-stad heen met een aantal  moderne buitenwijken, maar komen dan toch na een uur bij het andere filiaal.

We vertellen de baliemedewerker dat zijn collega uit Dudelange (dom, dom... we hebben de verkeerde naam onthouden;-(( .) ons naar hem heeft gestuurd en hij begint meteen hoog van de toren dat dat helemaal niet kan: daar zit geen garage Goedert. Nou, ja sorry hoor, dat was het eerste dorp waar we terechtkwamen; het moet natuurlijk .. zijn. Maar hij blijft moeilijk doen en de gevraagde bandenmaat heeft hij zeker niet op voorraad. Ja, maar... proberen we nog... uw collega heeft het in zijn computer opgezocht. We begrijpen dat de goede man beter had kunnen bellen, want die computerbestanden worden maar twee keer per week bijgewerkt en dan kunnen ze net zo goed in de tussentijd zijn verkocht.
Hij loopt nog wel even mee naar de camper om te kijken, maar het is duidelijk: hij kan -of wil- ons niet verder helpen. Onverrichter zake gaan we terug naar Alzingen.